Najkrócej o nas to jesteśmy grupą przyjaciół, których łączy Bóg i muzyka, oraz to, że jednak się trochę lubimy :) Początki wspólnego grania to rok 2004. Od tego czasu przez naszą ekipę przewinęło się ponad 30-tu ludzi, którzy z różnych powodów przychodzili i odchodzili (m.in. studia, praca). Trzon jednak pozostał ten sam – Angelika, Natalia, Asia, Ola, Marcin, Mirek – i mimo, że wiele w naszym życiu się pozmieniało, to pragnienie wspólnego spotkania i grania porywa do działania.

Kiedyś chcieliśmy znaleźć nazwę dla naszego składu i dla żartu nazwaliśmy się „No name i Przyjaciele”, co w pełni odzwierciedlało rzeczywistość.

Pierwsze granie to były kolędy, a potem już poszło – występy z okazji Dni Papieskich w parafiach i szkołach, animowaliśmy wiele rekolekcji, posługiwaliśmy muzycznie na Eucharystiach, ślubach, komuniach świętych, bierzmowaniach czy pielgrzymkach. Jeździliśmy także do Zakładu Poprawczego w Szubinie.

Potem była kolejna nazwa, także lekko żartobliwa, „Ekipa Krzesimirka” – gra słów, która wyniknęła z niedosłyszenia :) Krzesimirek, czyli ksiądz Mirek, który od początku jest nie tylko duszpasterzem naszego zespołu, ale także śpiewa razem z nami. Graliśmy zawsze tam, gdzie była potrzeba i gdzie ksiądz Mirek akurat posługiwał (Działdowo, Toruń, Nowe Miasto Lubawskie). Od sierpnia 2015 roku jest proboszczem w Świeciu nad Osą i to właśnie ta wieś gminna jest naszą obecną bazą.

Różne czynniki zewnętrzne „przymusiły” nas, aby na poważnie znaleźć nazwę. Wybraliśmy „ Z nocy w Noc”, jest to fragment refrenu ułożonego przez Dawida do Psalmu 84 „z nocy w Moc wzrastać chcę, wiarę mieć”. Ta nazwa ma dla nas przynajmniej podwójne znaczenie. Z jednej strony każdy z nas ma doświadczenie nocy, słabości, ograniczeń, grzechu, czyli tych wszystkich nie-mocy, które po ludzku czynią człowieka nieszczęśliwym. Jednak mamy też doświadczenie tego, o czym pisał św. Paweł „moc w słabości się doskonali”. Wiemy, że Bóg może z tych naszym nocy wyprowadzić MOC, czyli nie tyle zabrać to, co ogranicza i uwiera, ale czynić nas MOCNYMI mimo tego. Nasze granie jest często, a może zawsze wołaniem o wiarę dla nas i dla ludzi dla których gramy. Drugie znaczenie jest bardziej dosłowne. Z racji tego, że mieszkamy w różnych miastach (Działdowo, Brodnica, Gdańsk, Warszawa, Bydgoszcz, Toruń, Świecie nad Osą) nie mamy możliwości regularnych prób, nad czym mocno ubolewamy. Wygląda to tak, że każdy w domu opracowuje indywidualnie wcześniej wybrany materiał, potem zjeżdżamy się dzień przed graniem i ćwiczymy, ćwiczymy…często do późnych godzin nocnych. Praca pod presją czasu daje adrenalinę, ale często też zniecierpliwienie. I z tej nocy przygotowań Pan Bóg następnego dnia uzdalnia nas do uwielbienia. Wiemy, że często pewne partie są lekko niedopracowane, niedoćwiczone, ale MOC pragnienia wielbienia Boga niesie.